Nebojša Kuzmanović nastavlja tradiciju: Ljubav službene Srbije prema svojim ratnim zločincima

Ko je Nebojša Kuzmanović, zamjenik pokrajinskog sekretara za kulturu i informisanje Vojvodine? Koga zanima i ko ima dobar stomak, neka klikne, na primjer, na adresu njegovog bloga.  Tamo će naći svašta o tom “angažovanom intelektualcu”, pišu srbijanski mediji, prenosi novinska agencija Patria.  

Počevši od njegove teze da je Srbija “okupirana država”, s kraja 2015. godine. A kako je on pristao da bude zamjenik pokrajinskog sekretara u okupiranoj državi, javnosti nije poznato.

Naći ćete tamo, na tom blogu, i njegovu odu Stojanu Župljaninu, policijskom krvniku iz okoline Banja Luke, koji je pred Haškim tribunalom osuđen na 22 godine zatvora, za ratne zločine u 20 bosanskih opština, među kojima je i zločin na Korićanskim stijenama, kada su više od 200 bošnjačkih zarobljenika iz Prijedora i okoline gurnuli niz litice u ponor.

Župljanin je uhapšen 2008. godine u Pančevu, gde se junački skrivao. O njemu Kuzmanović kaže sljedeće:

“Stojanova literatura je stvorena iz životne muke i nesreće, a posvećena je životu…”, veli on u osvrtu na nekakvu Župljaninovu knjigu koja je “nastala u haškim kazamatima”.

Piše on o Župljaninu i kao o “haškom isposniku”, kao i o tome da će ti – osuđeni ratni zločinci – biti “zlatnim slovima upisani u sjećanje srpskog naroda”, a sam Župljanin će zbog svoje “časti, poštenja i ljubavi u tom sjećanju zauzeti jedno od najsjajnijih mjesta”.

Veli Kuzmanović i da je Župljanin u “kazamatu” pustio i brkove, “kao znak prkosa i otpora tužilaštvu” a prepričava i da ga je u svojoj ćeliji dočekao sa skromnim posluženjem: losos, krmenadle, medena pita sa kokosom… Ne kaže otkud Stojanu lova za ovu gozbu i ne bavi se time da nije možda to od svih onih žrtava koje su za vrijeme njegove vladavine u Bosanskoj krajini prvo opljačkane pa onda ubijene ili, u najboljem slučaju, opljačkane pa mučene i protjerane.

I dok Župljanin trune u kazamatu, Kuzmanović po Facebooku kači svoje fotografije iz posjeta raznim zemljama, koje su – sve odreda – u mrskoj EU, i u još mržem NATO-u. Valjda čovjek otišao tamo da podriva i okupira.

Okačio je dr. Kuzmanović i svoju fotografiju sa patrijarhom SPC Irinejom uz komentar: “Uz blagoslov patrijarha srpskog Irineja za naše haške mučenike”.

Tamo, na tom profilu, i njegova je fotografija sa osuđenim ratnim zločincem, ubicom Vukovara, Veselinom Šljivančaninom, na promociji njegove knjige krvavo-ciničnog naziva “Sine, budi čovjek…”

Mora se priznati da Kuzmanović, za razliku od svojih šefova, ne krije da je u potpunosti dosljedan vrijednostima devedesetih i porodičnim vrijednostima nastalim u masovnim zločinima, pa je tako svog maloljetnog sina prije nekoliko godina poslao u Sibir u paravojni kamp, u organizaciji udruženja veterana “Patriotski front”.

Tamo su se djeca učila da kopaju rovove, pucaju i bacaju bombe. Tamo im je objašnjeno ko je neprijatelj pravoslavlja i koga treba likvidirati. Na pitanje novinara Slobodne Evrope zašto je to učinio, Kuzmanović je tada rekao da je želio da mu sin “bude odgojen u skladu sa tradicijima našeg naroda”.

Očigledno je to tradicija koja će se njegovati i u ovom pokrajinskom sekretarijatu, pa i cijeloj vojvođanskoj vladi u naredne četiri godine. Ali, hajde da se ne pravimo blesavi i da se ne čudimo: u državi u kojoj je Nikolić predsjednik, u kojoj je Vučić premijer, a Šešelj omiljeni opozicionar, tamo gde je Dmitrović glavni urednik državnih novina, a Igor Mirović premijer multinacionalne pokrajine –sasvim je logično da ljubitelji ratnih zločinaca i paravojnih formacija, zajedno sa sveštenicima sličnih nazora – kreiraju kulturnu politiku i “slobodu medija”.