Serijal RSE: Sto godina Jugoslavije

(Patria) - "Koja je to naj­sa­vrše­nija zem­lja na svije­tu koja ni­ka­ko da se iz tog sa­vr­šenstva iz­vu­če i stane na svo­je noge? Reč je o Jugoslaviji - zemlji koja je u međuvremenu nestala, a sada, na stotu godišnjicu njenog osnivanja, mnogi se prisjećaju sa nostalgijom "Juge“, u kojoj se živjelo, kako vjeruju, makar bezbrižnije nego u državama nasljednicama. Navodi se to u serijalu Radija Slobodna Evropa "Sto godina Jugoslavije“ u kojem, od 2. novembra do 1. decembra govore Stipe Mesić, Raif Dizdarević, Budimir Lončar, Dušan Čkrebić, Dimitrij Rupel, Latinka Perović, Ciril Ribičič, Miljenko Jergović, Ivo Banac, Ljubodrag Dimić, Sergej Flere, Husnija Kamberović i Božidar Jezernik.

Ideja jugoslovenstva se rađa u 19. vijeku u vrijeme buđenja nacija, a Balkan je većim dijelom bio podjeljen između austrougarske i otomanske imperije.

Radio Slobodna Evropa navodi: Glavni promotori ideje jugoslovenstva su hrvatski intelektualci u okviru "Ilirskog pokreta“, dok su srpske elite u početku sumnjičave, smatrajući da je to "ujdurma“ Vatikana da bi se pravoslavci preobratili u katoličanstvo. Istovremeno, srpski lideri su se fokusirali na "Načertanije“ Ilije Garašanina, odnosno na oslobađanje i pripajanje teritorija na kojima Srbi žive pod tuđinskom vlašću, prije svega u BiH. Iako na samom početku Prvog svjetskog rata i Srbija i Jugoslovenski odbor proklamuju kao cilj ujedinjenje Južnih Slovena, mnogo je prepreka na tom putu.

„Najprije, nesuglasice oko karaktera nove države - unitarna ili federalna. Istovremeno, i dan danas dio srpske javnosti smatra da je Srbija napravila najveću grešku u 20. vijeku što nije prihvatila tajni Londonski ugovor 1915. kojim su joj saveznici nudili BiH i još neke teritorije.“

Naravno, ta ponuda je bila teoretska, ali je, kako ističe za RSE istoričarka Latinka Perović, pomenuta "istorijska greška“ odigrala važnu ulogu u političkoj pripremi rata 1990-ih.

Ujedinjenje je opterećivala i činjenica da su budući Jugosloveni ratovali na različitim stranama, jer su Hrvati, Slovenci i prekodrinski Srbi bili mobilisani u austrougarskoj armiji koja je napadala Srbiju.

Stoga Dimitrij Rupel, prvi šef slovenačke diplomatije, navodi za RSE da je odnio prevagu koncept Srbije kao pobjednika:

"Problem Slovenaca i Hrvata je bio što su se našli na pogrešnoj strani u ratu pa su zbog toga morali biti spremni na više koncesija Srbima.“

Istovremeno, i u Beogradu su mnogi bili skeptični prema novoj zajednici. Tako je vojvoda Živojin Mišić rekao regentu Aleksandru da "treba da se prostremo samo tamo dokle je srpski narod, a ne dalje“.

U svakom slučaju, u strahu od italijanske armije koja je odmah po završetku rata počela da zauzima dijelove Slovenije i Hrvatske, jer je smatrala da joj pripadaju po pomenutom Londonskom ugovoru, Narodno vijeće iz Zagreba žuri u Beograd, predlažući ujedinjenje, iako je jedan od hrvatskih lidera Stjepan Radić upozorio da "ne idu kao guske u maglu“.

Iako je Miroslav Krleža isticao 1918. da se hrvatskim političarima “srpska država” u poređenju sa "austrij­skom perspektivom“ - "pričinjala toplim domaćim krovom” - ove i druge nesuglasice su bile rđav nagovještaj da je Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca bila osuđena na propast i prije nego što je stvorena.