Što ne može ratom može inatom

Piše: Muharem Cero

Ma koliko opozicione stranke u RS-u i one iz „političkog Sarajeva“ samo prepoznate kao probosanske izražavale nevjericu i sumnju u već duže prisutnu ekonomsko političku priču o izgradnji Aerodroma u Trebinju, sudeći po jučerašnjoj sjednici NSRS-a sasvim je izvjesno, valja sa posebnom pozornošću pratiti ovaj proces.
Osnovni postulat građanskog prava, pa i onog javnog jeste da niko na drugog ne može prenijeti više prava nego ih ima sam. 

Naime, već duže vremena s pozivanjem na ustavna prava paralelnih specijalnih odnosa manjeg podržavnog entiteta i Srbije, a u kontaktu dviju vlada bez javno predočenih sačinjenih sporazuma obznanjuje se da Republika Srpska i Srbija pristupaju izgradnji Aerodroma u Trebinju. Ono što zbunjuje i što se u početku činilo nemogućim se polako pretvara u stvarnost. 1.234 hektara bh. grunta na području Huma, Taleža i Cerovice u Trebinju privodi se imovinsko pravnom dodjeljivanju u vlasništvo Republike Srbije.

Iz svega do sada znanog javnosti je predočeno da Srbija u ovaj projekat ulazi samo pod jednim uslovom, a koje mu u susret izalazi bh. manji entitet, da bude isključivi i jedini vlasnik aerodroma sa vlastitim pravom na njegovo upravljanje.

Jasno je da dodjela ovih dvanaest miliona tristo četrdeset hiljada kvadratnih metara bosanskog grunta, a koje se od 2005. nalazi pod Zakonom o zabrani raspolaganja državne imovine, uzgred usvojenog i u NSRS i u Parlamentu FBiH i u Državnom parlamentu, nije ništa drugo nego podrivanje suvereniteta i terotorijlanog integriteta BiH a što ne može biti konzumirano dejtonskim pravom paralelnih specijalnih odnosa.

Naime, najveći dio ove imovine jeste šumsko i poljoprivredno zemljište (javna dobra BiH) a što je presudama Ustavnog suda BiH utvrđeno s pravom titulara vlasništva države BiH, a ne bilo kojeg podržavnog aranžmana u njoj.

Sve je počelo rezolucijama i zaključcima NSRS. Rezolucija o ustavnog statusu RS-a, ukoliko se toga još uvijek sjećaju samozvani probosanski, je osujećeno ne samo knjižene perspektivne vojne imovine nego i bilo kakvo državno zalaženje u 'gruntovni prosotr' RS-a. Koncept Dodikove dogovorene države je bio brižno pripremljen i krenuo u svoju operacionalizaciju. Vodu je držao niko drugi do Vučić. Uporno medijski potvrđujući uvažavanje teritorijalnog integritet i suvereniteta BiH da bi cijela stav lakše bila prohodna.

Mnogi su mu naivno vjerovali.

Politički ciljevi su mjerljiva kategorija. Valja ipak ustvrditi da deklariranje probosanskih političkih opcija i busanje u odbrani svakog centimetra Bosne nije priča kojoj konji i samari jedni druge stižu. 

Ne traje od jučerašnje skupštine RS-a ova Dodik-Vučić priča. barem do sada bilo iz naivnosti ili iz javnosti neznanog cilja na nju niko nije reagirao. Čak i drugi dan od jučerašnje skupštinske operacionalizacije i pripreme za uzak u radove cijelog projekta nisu se oglasili, a kamoli djelovali oni koji su dobili mandat za to. Ako šute, a šute, srpski i hrvatski spavači u institucijama BiH kojima su draži interesi susjeda nego same Bosne zašto to ne čine oni koji su dobili mandate za štiti suverenitet i teritorijalni integritet svoje domovine.

Zabrinjavajuća je šutnja onoga što se u Bosni zove međunarodna zajednica, nemamo, barem za sada reakcija najvećih ambasada, a ni autentičnog dejtonskog tumača. 

Da i po ko zna koji put ne bud uklesano novo slovo na bosanskom epitafu „ovdje leži onaj što je bio u pravu“