Lavić: Kontinuitet vulgarnog krivotvorenje bosanskog bića

Piše: Senadin Lavić

Ista zločinačka ideologija spaja teatar-grobnicu u Mariupolju i žive spaljene Bošnjake na Bikavcu i Pionirskoj ulici u Višegradu. Ovi stravični događaji zločinstava nad nemoćnim civilima u izvedbi Putinovih ubica ili Miloševićevih srbijanskih osvajača u Vukovaru, Podrinju, Posavini ili Krajini, pripadaju mozaiku nesreće našeg vremena koji se odvija pred očima čovječanstva. Pa, ne misle valjda ideolozi i njihovi izvršioci da su zaboravljene orgije zla, koje je organizirala Srbija po Bosni 1990-ih, na kojima su sazidali svoju “prokletu avliju”! Ne može se sakriti patološka politika velikosrpskog Volksreich-a ili “srpskog sveta” kao da više niko ne postoji na Balkanu, u vremenu i prostoru, temporalno i spacijalno.

Balkanski strah od slobode i bijeg u kolektivizam, Volksstaat, ghetto, entitet, zatvor... To je izraz totalnog pomračenja uma koji je postao opasnost za Druge. Srbijanski getoizirani um ne prihvati
Drugog, to jeste nije u stanju uzeti u obzir da postoji neko drugačiji u okruženju. On bježi u ahistorijski krajolik etničke uniformnosti u kojoj nema odgovornosti, gdje kolektiv ili čopor “bijesnih vukova” ubija svaki individualizam i sve što je drugačije. Zato nad njim dominira razorni antiindividualizam i bijeg od slobode u “sigurnost” naše grupe koja spašava od suočavanja sa “svijetom”.

Pred našim očima se odvija dogovoren generacijski projekt ništenja Bosne i uvećanja Srbije, kolektivni hegemonijski pothvat stvaranja velike Volksstaat, čiste i srbizirane u vremenu i prostoru, na čijem je čelu vođa “serbskog naroda”.

U analogiji s etničkim iskorjenjivanjem i uništavanjem ljudi u prostoru Bosne odvija se plansko velikosrbijansko i svesrpsko brisanje, ništenje, izbacivanje svega bosanskog i bošnjanskog iz povijesti Bosne. Tako brisanje iz spacijalnog bitka jedne narodne grupe priziva isto takvo brisanje iz toka vremena – temporalnu anihilaciju bića Bosne i Bošnjaka! Vrhunac velikosrbijanskog nacizma i hegemonizma pokazuje se u očajničkom pokušaju srbizacije bosanskog povijesnog bića. Poslije monstruoznih fizičkih zločina i genocida nad Bošnjacima sasvim očekivano slijedi novi zločinački pothvat totalne revizije povijesti i perverznog podmetanja novih “istina” koje su, ustvari, već od 19. stoljeća u opticaju.

Povijesno nastali bosanski narod, razvijen iz plemenskih saveza ranog srednjovjekovlja na multilateralnoj osnovi, vremenom se cijepa iznutra na osnovama religije i dalekosežno onemogućava u nacionalnom objedinjavanju. Već u 19. stoljeću desila se podjela između srpskog i hrvatskog narodnog korpusa, podjela na osnovu vjere ili “zakona”, kako kaže Vuk S. Karadžić, koja je djelatna tokom 20. stoljeća na tlu Bosne. U okviru evropske epohe nacionalizma bosanska narodna forma biva predmetom srpskog i hrvatskog nacionaliziranja kao projekata pravljenja nacionalnih država na Balkanu. Zamisao oblikovanja tih država bila je na principu “čiste” i “homogene” etničke grupe koja asimilira i isključuje (uništava) druge. To je ideal “čiste” etničko-religijske države koja se pojmila kao “naše povećano pleme”. Treba reći da su religijske institucije u tom procesu poslužile kao osnova diobe među ljudima na ovome prostoru, a to znači da se radi o strateškim uticajima koji svoju geopolitičku pozadinu kamufliraju u lijepe religijske pripovijesti i emocije. Tako se pokazuje da je religija, ustvari, korištena za hegemonijske svrhe.

U nekom dalekom i zaboravljenom srednjovjekovlju, konstruiranom u historiografskim laboratorijama srpstva i hrvatstva, Bosna je “naslikana” samo kao dio srpske ili hrvatske teritorije. Ta notorna laž se sistematski širi od druge polovine 19. stoljeća i “ubrizgava” u nacionalističke narative koji danas raspamećuju milione ljudi držeći ih u zabludi i mitologiji. U 19. stoljeću Vuk S. Karadžić se igra nauke i piše nacional-romantičarske tekstove o srpstvu. Banalna lahkoća provincijalne obmanjivačke neodgovornosti najbolje se vidi u njegovom rukopisu Kovčežić za istoriju, jezik i običaje Srba sva tri zakona (1849). U ovome tekstu se može prepoznati obrazac laži, obmanjivanja, brbljanja, lupetanja, podvaljivanja i kvazi-znanosti, koje se predstavljaju kao nesumnjive istine. To je stil govorenja koji kazuje: “Ovako ja, od prilike, mislim da su Rimski i Turski Srbi izgubili svoje narodno ime. Ali bilo to kako mu drago, sad je mrzost ova popustila”. (Karadžić, Vuk Stefanović, Kovčežić za istoriju, jezik i običaje Srba sva tri zakona, Beč: Štamparija jermenskog manastira, 1849, str. 7.)

Pisanija poluobrazovanih banauza postala je metoda rada u kulturno-propagandnim sadržajima Srbije koji bez ikakve odgovornosti podmeću najočitije mitove u javni prostor. Besmislena “otrilike tumačenja” pojava i procesa u društveno-povijesnom svijetu priređuju sadržaje za filistarski mentalitet koji ih s mazohističkom predanošću, papagajski i morbidno ponavlja i prenosi kao zarazni virus među članovima jedne identitetne grupe. Sasvim je jasno da ovakva vrsta “čini se da” i “odoka” izjava ili proizvoljnih i približnih iskaza oblikuje totalno razoren pojmovni instrumentarij koji ne može izdržati jednu površnu “pojmovnu analizu”. Naravno, obmanjujući govor ne pokušava iskazati šta je substantia pojava i procesa u povijesnom toku, nego ih mistificirati i izazvati totalnu zbunjenost u komunikativnoj orbiti. Dakle, Karadžićeva buncanja u Kovčežiću imaju za cilj mistifikaciju koja će zavoditi i navoditi u zabunu ljude koji to čitaju i koji o tome govore. Tako će krivotvorina povijesti i procesa koji su rezultat ljudskih interakcija postati dominirajući sadržaj u komunikaciji pojedinaca i njihovih predstava svijeta.

Dvije etničke grupe u Bosni imaju realan problem. Nažalost, susjedne države, Srbija i Hrvatska, su umislile da polažu pravo na njih, pa je formiran političko-pravni konstrukt o državama-
maticama koje se brinu za bosanskohercegovačke Hrvate i Srbe. Tu počinje opasnost i tragedija. U velikodržavnim hegemonijskim programima bh Hrvati i Srbi su iskorišteni kao “topovsko meso” za stvaranje uvećanih susjednih država. Naravno, ne svi Srbi i ne svi Hrvati! Etnička grupa je, nažalost, zloupotrijebljena pod kontrolnom palicom hegemonijske politike i religijskih institucija. Etničko bivanje ljudi je reducirano u svojoj povijesnoj pojavnosti na religioznost. Pritom, skriveno je da je etnički identitet povijesno-kulturni konstrukt i da se to odnosi na svaku etničku grupu.

Ekspanzionistički nacionalizam falsificira povijesnu puninu postojanja neke grupe i otvara polje krivotvorenja. Iz tog nastaje etnički geto, autoritarni karakter i fašističke tendencije. Etnicizam ne dozvoljava da se etničko zasniva na slobodi građanina da bude to što jeste.

Na ovo pretvaranje etničkog identiteta populacije nadovezuje se i planski proces prisvajanje povijesne Bosne. Tako nastaju koncepcija po kojima se od “doseljavanja Slavena” na Balkan do danas Bosna smatra “srpskom zemljom”. Ovaj mit je najpogubniji u 20. stoljeću i posebno ga je razvijao Milorad Ekmečić. Na tom tragu Lazo M. Kostić kazuje: “Сви најстарији историјски извори који о томе говоре сматрају босанске Словене Србима. Они то или изричито кажу или означују земљу српском, што опет значи да je наcељавају Срби...” (Kostić, Lazo M. (1967) Etnički odnosi Bosne i Hercegovine. Istorijska i etnopolitička studija, Švajcarska, samizdat.) Ovo je, naravno, sporan i historijski netačan stav.

Ovaj mit se počinje širiti u drugoj polovini 19. stoljeća i postepeno preplavljuje tekstove knjiga, propagandnih materijala, štampe, crkvenih propovijedi i postaje “istinita” činjenica. Pretvaranje cjelokupne populacije na Balkanu u slavenski narod, a onda tog naroda u srpski narod je političko-ideološka koncepcija stvaranja velike srpske države.

U početku je Kecmanovićeva i Antićeva knjiga o entitetu “rs” (Istorija republike srpske) izazivala podsmijeh i viceve. Smatrali smo da svi vide i znaju koliko je to perverzna znanstvena krivotvorina. Profesor I. Banac je na nju reagirao tekstom “Krivotvorina, a ne historija” (Zagreb: Behar, 2017) i to označio projiciranom “krivotvorinom”, smještajući taj iracionalni pamflet na mjesto koje je znanstveno beznačajno. Više od stotinu godina nakon knjige Stanoja Stanojevića 'Istorija srpskog naroda', piše Banac, pred nama je pokušaj povijesnog legitimiranja Republike Srpske, jedne frankenštajnovske tvorevine, “koju autori, Čedomir Antić i Nenad Kecmanović, predstavljaju kao “državu ograničenog suvereniteta sa samostalnošću većom od bilo koje druge savremene jedinice neke složene države u Evropi”.

Ta i takva država, vele oni, “ima nacionalnu istoriju koja je dio istorije srpskog naroda i seže jedanaest vijekova u prošlost” (32). No, ona po njima ima i budućnost kao posve nezavisna država, koja će, jer “podsjeća na državu Izrael u prvim godinama njenog postojanja” (27), zacijelo u budućnosti biti teritorijalno zaokružena i poprimiti znatno manje frankenštajnovski izgled. Njihov napor je zapečaćen muhurom akademika Darka Tanaskovića, orijentalista i diplomata, koji sasvim otvoreno pruža ključ poduhvata i konstatira, da “država, i kad poseduje sve druge atribute državnosti, nije potpuna bez zapisane istorije”, a ona se (jer tako, izgleda, mora biti) uvijek podvrgava revizijama “u skladu s potrebama vladajuće državne ideologije i politike datog vremena” ( 9).” (Ivo Banac).

Pored prof. Ive Banca o ovoj krivotovrećoj knjizi Kecmanovića i Antića pisao je i A. Mulaosmanović. On je napisao sljedeće: “Dapače, izreći da entitet RS “ima nacionalnu istoriju koja je dio istorije srpskog naroda i seže jedanaest vijekova u prošlost“ (32) znači u potpunosti obezvrijediti najznačajnije autore i dostignuća historijske nauke u posljednjih stotinjak godina, koji su se svojski potrudili da istraže i objasne društveno-politički razvoj južnoslavenskih naroda.

Autori su do te mjere smioni (neko bi dodao bezočni) da posve kompleksne teme, čak dovoljno istražene, simplificiraju i objašnjavaju na temelju drugorazredne literature podastirući čitaocu dvojben narativ o borbi za slobodu srpskog naroda u BiH. Kako na jednoj od promocija reče jedan od autora (Nenad Kecmanović), ovo je, zapravo, odgovor Noelu Malcolmu i njegovoj knjizi Kratka povijest Bosne. Ko god je čitao Malcolmovu Historiju svjestan je otužnosti ovakvog Kecamanovićevog objašnjenja.” (Mulaosmanović, Admir, “Čedomir Antić i Nenad Kecmanović:
Istorija Republike Srpske”, Beograd: NIP Nedeljnik, treće izdanje, 2016, str. 517)

Tanko i lažno štivo se moglo i očekivati od Kecmanovića i njegove propagandne dogmatske velikosrbijanske svijesti. Ali, taj projekt totalne revizije bosanske povijesti iz pozicije tzv. “srpske znanosti” ili “srpskih znanstvenika” iz entitetskog “rs” uma, izlazi pred nas kao cjelovit antibosanski projekt velikosrpstva koji ne priznaje povijesne činjenice i barbarski smatra da može napisati povijest koju želi. Revizionističko projekt se ne zaustavlja! Bilo bi naivno, pritom, podsjećati na metodološko-epistemološke principe u radu znanosti, jer je očevidno da kecmanovštini nije potrebno poznavanje i poštivanje bilo kakvih principa izvan interesa militarnog srpstva koje je odgovorno za stravične zločine 1990-ih nad nesrpskim stanovništvom Bosne, Kosova i Hrvatske. Sve bi to bilo plauzibilno kada bi nauka i znanstveno-istraživački rad mogli biti “srpski”. Ali, treba podsjećati barbarski neum, nauka ne može biti “srpska”, jer je po osnovnom epistemičkom određenju nauka univerzalna i pripada čovječanstvu. Naravno, može Srbin ili Bošnjak biti naučnik – ali ne može matematika ili antropologija biti “srpska” ili ”bošnjačka”! Nažalost, guslari pripovijedaju mladima umjesto naučnika i umjesto znanstveno-istraživačkih iskustava podvaljuju im morbidne konstrukcije neznanja, kako podsjeća Dragan Bursać. (https://autonomija.info/dragan-bursac-kad-guslar-gusla-beogradskim-studentima/)

Ovaj proces opsesivnog laganja i obmanjivanja javnosti nastavlja se kroz propagandne sadržaje srpstva i prepoznaje se, na paradigmatski način, u Apelu “istraživača, istoričara, profesora i javnih radnika” iz entiteta “rs” i Srbije, koji su navodno zabrinuti za “ugroženu” srpsku kulturu i traže zaštitu “kulturno-istorijskog nasljeđa Srba i dostojanstva nauke”. Ovo je klasični primjer Monteskjeovog sindroma! To je planska zamjena teza i podvala. Pritom, ne zanima ih npr. kulturno-historijsko nasljeđe koje se nalazi u Nacionalnoj i univerzitetskoj biblioteci Bosne i Hercegovine gdje se nalaze referentni tekstovi, između ostalog i o bosanskim Srbima. Naprotiv, ova biblioteka je bila među prvim ratnim metama, kao i Zemaljski muzej Bosne i Hercegovine. Apel potpisuju 43 akademska djelatnika iz Banjaluke, Pala, Lukavice kod Sarajeva (Istočno Sarajevo), Foče i Niša, a on dolazi kao “logičan” nastavak jednog velikosrbijanskog pomračenja uma koje je zahvatilo znanstvenu i društvenu svijest kod dijelova srpskog naroda. Pervertirani univerzitet i pseudo-znanost u službi antibosanske politike predstavlja najsramniju stranicu pada znanosti u sumrak velikosrbijanskog hegemonizma ili velikodržavlja Srbije prema Bosni.

U Srbiji se, kao glavnom poticatelju antibosanstva, još uvijek, nažalost, ne uspijeva odvojiti znanstveno-historijska analiza i objašnjenje povijesnih tokova od mita. To je najveća šteta za sam srpski narod jer mu se nameće i podvaljuje laž i krivotvorina koja bitno narušava njegov kolektivni svjetonazor.

Očekivati je da će ANUBiH i racionalna akademska zajednica u Bosni reagirati na ove podvale i smjernice velikosrpstva u osvajanju “bosanskog srednjovjekovlja” o kojem “srpska historiografija” stvara nove mitove. U tom patološkom pothvatu i Kotromanići su postali Srbi!