Na šta je spreman poniženi Izrael čijem se političkom establišmentu vratio Šaronov sindrom

Piše: Dean Džebić

Zračni udar po koloni civila koja se povlači iz sjevernog u južni dio Gaze potvrđuje da se po nekom uhodanom redoslijedu simptoma potpunog ludila izraelskom političkom establišmentu vratio Šaronov sindrom.

Napad na kolonu za koju se zna da nije naoružana pilot najčešće izvodi po sopstvenom nahođenju u izvršenju naredbe "slobodnog lova", odnosno misije "pronađi i uništi".

Sličnu misiju su imali i dosljedno ispunili izraelski falangisti i maronitske milicije 1982. tokom prvog libanonskog rata kada je u izbjegličkim kampovima Sabra i Šatila za dva dana ubijeno između 700 i 1.700 palestinskih i libanonskih izbjeglica.

Međutim šta je zajedničko masakru nad Palestincima i Libanoncima u kampovima Sabra i Šatila i današnjem ubijanju Gaze? Zajednički imenilac jeste poniženje koje je Izrael nekoliko puta doživio od naroda koje ne smatra sposobnim za takvu vrstu nadmudrivanja.

Hronološki svakog puta kada terorističke organizacije Hezbollah ili Hamas uhvate na spavanju Izrael, odgovor po inerciji mora biti nesrazmjeran do krajnjih granica.

U konačnici Izraelom od 1948. godine uglavnom sa mjesta premijera upravljaju bivši vojnici koji prema svemu sudeći u sebi nose jednu drugu viziju odgovora za Hamas, PLO, Siriju, Iran i Hezbollah.

Po mentalnom sklopu vojnici mjestu premijera IDF-a skloni su prekomjerno upotrijebiti silu upravo iz revanšističkih razloga, odnosno iskustava na bojnom polju.

Takvu pojavu za ovu priliku možemo nazvati Šaronovim sindromom koji bi terminološki označavao voluntarizam u upravljanju vojnim efektivima jedne države s ciljem ispunjenja ličnih uvjerenja i ciljeva, u konačnici vid izlaska iz komandnog lanca oružanih snaga uz maksimalnu popustljivost spram komandne odgovornosti i svih oblika kršenja uzusa međunarodnog ratnog prava.

Obzirom da je kao ministar odbrane u potpunosti preuzeo potpunu kontrolu nad Izraelskim odbrambenim snagama, Ariel Šaron je kao ministar odbrane gotovo pa otrgnuo IDF od kontrole i nadzora Knesseta i vlade Izrala.

U operaciji "Mir za Galileju" tokom 1982. godine, u južnom i zapadnom dijelu Libanona Šaron je poveo gotovo pa lični rat protiv PLO uz saradnju sa maronitskim falangistima. Pozive premijera Begina bi izbjegavao kao i referisanje na sjedincama vlade.

U svojim memoarima svoj sukob sa premijerom Beginom objašnjava riječima: "Do podne bih se borio sa teroristima, a poslijepodne sa svojom vladom". Kao bivši general iz rata 1967. i 1973. Šaron je želio konačno, vojno i bezuslovno rješenje koje je po radikalnosti odudaralo od tražene operacije koja je trebala potisnuti ostatke PLO-a dalje 40 km od izraelsko-libanonske granice.

U konačnici uz ogromne žrtve Šaron je i dobio svoje konačno rješenje obzirom da su ostaci PLO poraženi uz prilično veliku cijenu. Upravo ta visoka cijena sa bojnog polja kao povratna kamata vratila se po civilima i izbjeglicama u kampovima Sabra i Šatila kao vid potpune zaslijepljenosti mržnjom, odnosno kao Šaronov sindrom.

Zapravo, govorimo o opasnoj personalizaciji moći koju fanatična mržnja instruirše u jedan okvir koji u uslovima Bliskog istoka predstavlja gotovo pa dijalektičko uvjerenje. U konačnici poimanje života u Palestini i cijelom Bliskom istoku je drugačije nego li u Europi, obzirom da tamošnji fanatizam u provođenju bilo kojeg državnog programa bio on oslobodilački, emancipatorski ili okupacioni doseže nerazumne magnitude.

U tim i takvim uslovima Šaronov sindrom se javlja kao poseban vid tehničko-tehnoloških sposobnosti fizičkog uništenja protivnika što je u dosadašnjoj praksi imanentno jedino Izraelu. Takva vrsta protuterorističke borbe je zapravo simetričan odgovor na asimetričnu prijetnju.

Pojednostavljeno, Izrael na teror odgovara još snažnijom gradacijom terora uspostavljajući historiji nezabilježen primjer rata terorističke države koja ratuje sa terorističkim organizacijama.

Ukoliko prihvatimo da je Hezbollah primjer državnog terorizma koji vodi kao nedržavni akter Irana, onda moramo prihvatiti i postojanje terorističke države Izrael koja obzirom na neizliječeni Šaronov sindrom predstavlja politički entitet koji postoji da bi uništio i uništava da bi preživio.