Prošle su 34 godine od smrti velikog bh. književnika Branka Ćopića

SARAJEVO, (Patria) - Na današnji dan prije 34 godine umro je jedan od najvećih književnika BiH Branko Ćopić.

Ćopić je rođen u Hašanima blizu Bosanske Krupe 1. januara 1915. godine, a umro je u Beogradu, 26. marta 1984. godine počinivši samoubistvo skokom s mosta. 

Ćopić je bosanskohercegovački književnik. Osnovnu školu je završio u rodnom mjestu, nižu gimnaziju u Bihaću, a učiteljsku školu pohađa u Banjoj Luci i Sarajevu, te je završava u Karlovcu. Na Filozofskom fakultetu u Beogradu diplomirao je 1940. godine, pedagoško-filozofsku grupu.

Prvu priču objavio je 1928. godine, a prvu pripovijetku 1936. Djela su mu prevođena na engleski, ruski, njemački francuski, poljski, češki, slovački i mađarski jezik.

Ćopić je bio član SANU (Srpske akademije nauka i umjetnosti) i ANUBiH (Akademije nauka i umjetnosti Bosne i Hercegovine).

Neka od njegovih najpoznatijih dijela su Ježeva kuća, poezija, napisana u Sarajevu 1957., Ne tuguj bronzana stražo, napisana 1958. godine, Partizanske tužne bajke, priče, napisana u Beogradu 1958., Priče zanesenog dječaka, priče, napisana u Beogradu 1960., Bašta sljezove boje, zbirka priča napisana 1970., te Orlovi rano lete, roman, napisan u Beogradu 1956. godine.

Branko Ćopić je također dobitnik NIN-ove nagrade za roman Ne tuguj bronzana stražo, napisan 1958. godine.

Jedna od Ćopićevih poznatijih pjesama je Bosna.

Bosna je zemlja prepuna čari,
Trepeta šuma i bljeska vode,
Brda joj kite gradovi stari,
Nad njima sinji oblaci brode.
Čini se, to je začaran kraj
Kroz koji vilu progoni zmaj.

Duboke gore svečano ćute
U mirnoj sjenci bez ljudskog zova,
Tu medo tapa niz tajne pute,
A obnoć huče premudra sova.
Na proplancima, sve ti se čini,
Igraju vile na mjesečini.

A vjeverice - uz trku mnogu -
repova trista, hiljadu nogu!-
Na glavu Bosnu staviti mogu.

I duh rudarski s punom paradom:
S pijukom, lampom i dugom bradom,
U kristal kucka, kamenje para,
Kroz Bosnu traži rudišta stara,
Pod zemljom brdo gvozdeno buši,
Uz vreli izvor obojke suši.

U gori stijena trepti k'o živa,
Niz nju se voda studena sliva,
Biserom gori najmanja kap.
A već u klancu, blještav k'o srma,
Potok se ruši s kamena strma
I pravi prvi pjenušav slap.

Na kraju - gledaj - rijeka se vije,
Matica brza sredinom bije...