Velikosrpski iredentizam, hegemonijska politika i krivotvorenje pravnog poretka

Piše: Senadin Lavić

Od 1944. četnici su se maskirali iza petokraka, a kokarde su sakrili u džep. Unutar Jugoslavije oni su “rovarili” i pripremali se za konačan obračun. Izgleda da im je Jugoslavija samo trebala poslužiti da naprave homogenu veliku srpsku državu na Balkanu! To su krenuli da ostvare 1990-ih godina uz pomoć JNA. Miloševićeva Srbija nije sklonjena s povijesne scene i decenijama poslije njegovog fizičkog i političkog kraja. Sličan proces odvija se među sljedbenicima ustaške ideologije i nastavlja se u novim oblicima destruktivne djelatnosti.

U julskim danima 1995. godine u Srebrenici general Miodrag Živanović govori: “ (…) ugledao sam minaret do nebesa, mislim da je već poravnat”. Poslije njega započinje sveštenik Crkve Srbije, vladika Kačavenda s čašom u ruci: “Ja želim da čestitam gospodinu generalu i preko vas hrabroj srpskoj vojsci i vojnicima, vojskovođama i novim našim Obilićima, koji su u svakoj prilici spremni steći i poteći, i na strašnom mjestu odstojati u odbrani vječnih ideal vjere naše
pravoslavne, imena Srbin i otadžbine, koji hrabro nose krst časni da bi dobili slobodu zlatnu, da im izrazite moju zahvalnost što su staru srpsku Uroševu prestonicu oslobodili od nekrsta i od križa, i budite sigurni da nije bez razloga što i Hrvati kukaju što Srebrenica postaje ponovo srpska… Krv vapije za osvetom. Sveteći se srpski narod rušio je najmoćnije imperije. ” (https://www.youtube.com/watch?v=WVAJ2x-W8fg)

Vučićeva Srbija nastavlja Miloševićevu Srbiju, dakle, to je antibosanska Srbija! Ona se nastavlja kroz brojne osmišljene projekte i procese zacrtane u Memorandumu II. “Otvoreni Balkan” je mehanizam kojim bi Srbija sebe promovirala u regionalnog lidera i dovršila ono što svi njezini javni i tajni velikodržavni projekti planiraju od 1844. godine. Danas možemo sve to smatrati velikom povijesnom nesrećom i promašajem, a može se govoriti i o bolesti koja je znak nesposobnosti da se sa drugim kolektivima u okruženju uspostave odnosi poštovanja i prijateljske saradnje.

Iz Srbije neprestano dolaze Vučićeve ponude o “dogovaranju naroda” ili “dogovaranju etničkih grupa” u Bosni. Iz Srbije se ne čuje glas o razgovoru nezavisnih i suverenih država. Srbija bi u strateškom smislu poželjala da na prostoru bivše države suverenitet bude spušten na narode, a da ne postoje suverene države. Samo bi Srbija bila suverena država. Ona bi kao takva kontrolirala sve narode oko sebe i davala im okvir postojanja. Tako bi ostvarila kontrolu nad Bosnom, Crnom Gorom, Kosovom. Zato se neprestano podmeće narativ o “tronarodnoj” državi Bosni, o “dogovorima naroda”, o ignoriranju i potkopavanju države, o formiranju etno-političkih partija u Bosni, o “srpskom nacionalom interesu” u Bosni. Isto radi i Hrvatska s idejom tuđmanizma koja Bosnu smatra povijesnom greškom. Na taj način se preko “suverenih naroda” onemogućava uspostavljanje suverenih država koje bi bile subjekti internacionalnih odnosa. Zato je svaki govor o bosanstvu, bosanskoj naciji i suverenoj Bosni automatski napadnut od velikosrbijanskih čuvara. Interes Srbije je u tome da se u Bosni ne uspostavi državljanska svijest, bosanska svijest, bosanski politički subjekt, građanska svijest o društvu ravnopravnih građana. Tome najviše pomažu religijski fundamentalisti, etnopolitika, etnicisti koji Bosnu pretvaraju u “ničiju pustopoljinu” i manipuliraju narodom kao religijskom grupom koja slijepo slijedi svoga vođu.

Očito da je srbijanska ideja odjek prošlih vremena. Samo je sultan slobodan, a svi ostali su njegovi podanici. U tome se ogleda srpsko razvijanje osmanskog feudalizma u današnjim balkanskim prilikama ili u zonama negdašnje države u kojima se to još može provoditi. Samo je, dakle, vladar imperija (carstva, sultanata) suveren, a svi ostali su mu podređeni i potčinjeni. To je preddemokratski ili predmoderni svijet u kojem još nije razvijena demokratija i građansko
društvo.

Kada u Bosni dominira stanovište etnopolitike ili predstavljanja etničke grupe kao suverene spram države, koja se reducira na neku slučajnu zajednicu, onda imamo antibosanski nihilizam i destrukciju bosanstva. Tome se mora odgovoriti bosanskom nacionalnom idejom i građanskim društvom. Time se Bosna potencira kao suverena država slobodnih građana! Vučića neprestano predstavljaju kao “predsednika svih Srba”. To znači da je on “predsednik”
bosanskih, crnogorskih, hrvatskih, kosovskih, srbijanskih, njemačkih, američkih i svih drugih Srba na svijetu. Kako je to moguće? Pa sasvim je sigurno da on ne može biti “predsednik” svih Srba u državno-pravnom smislu. On može imati neku simboličku vrijednost za srpsku etničkugrupu u drugim državama. Ali, čini se da je u Bosni stvar mnogo ozbiljnija iz jednostavnog razloga što se ništa ne dešava u Bosni među bosanskim srpskim elementom bez “dozvole” Vučića. Sličan proces je bio potaknut u Crnoj Gori i još traje. Beogradski srbijanski režim je ostvario totalnu kontrolu nad srpskim elementom u Bosni kojim rukovodi i upravlja prek srpskih etničkih partija koje navodno predstavljaju narod. Tako se u Bosni instaliraju “lideri” koje podržava Beograd i daje im smjernice antibosanske destrukcije.

Nenormalno je i neprihvatljivo da u institucijama bosanske države sjede ljudi koji imaju cilj da unište državu! Otud je razumljivo i hrvatsko etnopolitičko naricanje o “legitimnom predstavljanju”. Sve što mu stoji na putu treba srušiti – pa i partizansko spomen-greblje u Mostaru. Ono se strateški apsolutno podudara sa srbijanskim antibosanskim fragmentiranjem bosanske države na “etničke grupe” koje su suverene. Ono kazuje da ne priznaje suverenitet države Bosne i Hercegovine, nego samo suverenitet vlastite etničke grupe koja se locirala na određenoj teritoriji. Otuda dolaze bljuvotine o “polunarodu” i “poludržavi” rashodovanog Tuđmanovog generala koji je nekada
pjevao sevdalinke. Bosna im je postala velika kost u grlu!

Ali, nažalost, u to se uklapa i bošnjačko potenciranje “etničko-religijske nacije”, “legitimnog predstavljanja naroda”, suverene etničke grupe, kulta ličnosti vođe, neke teritorije za muslimane, zloupotreba religije, dominacija diletanata, koncept nacije kao narasle etničko-religijske grupe, zanemarivanje Bosne, sudjelovanje u potkopavanju vladavine prava, sluđivanje naroda brojnim aferama, bahato neznanje, nepotizam, iseljenički procesi kao odgovor na primitivnost i
nedostatak empatije vladarske “elite”, srozanost socijaldemokratije na niske grane, propadanje sistema obrazovanja i provođenje lažnih reformi, razvijanje kolektivističke ideologije koja je prevaziđena i koja pripada prošlom vremenu kao stepenica uzdizanja Bosne u povijesti.

Jasno je da Srbiji ne odgovara da je Bosna članica NATO saveza i EU. Srbiji odgovara samo još propala ideja “otvoreni Balkan” (kojim se maskira “srpski svet” i velikosrbijanski san iz 19. stoljeća) u kojoj bi ona mogla dominirati nad nekoliko balkanskih državica. U sklopu EU, sasvim sigurno, Srbija je gotovo pa beznačajna “sila” ili igrač, spram Njemačke, Italije, Francuske. Ona stoga pokušava na regionalnoj razini potkopati suverenitet susjednih država i nad njima ostvariti hegemoniju. To joj često dopuštaju brojni političari iz EU i Rusije! U tom procesu, već odavno, bosanskohercegovački Srbi potaknuti iz Beograda služe kao “gorivo” ili “topovsko meso” projektanata “Velike Srbije” koji oblikuju političku nacionalističku ideologiju velikosrpskog iredentizma.

Danas je sasvim primjetljivo da entitet “rs”, čekajući Trumpa na horizontu, uveliko doprinosi desuverenizaciji Bosne i Hercegovine i urušava njezino funkcioniranje vodeći neprihvatljivu etničku srpsku politiku i služeći susjednoj Srbiji da preko njega direktno potkopava državnost Bosne i Hercegovine. Izgleda da se tu poklapaju ciljevi rata i mirnodopske srpske politike. Srbija u Bosni brani i forsira suverenost etničkih grupa, ali ne i u svome Ustavu i u granicama svoje
državne teritorije. Ona forsira Bosnu kao “tronarodnu zajednicu”, a to ne primjenjuje kod sebe.

Na taj način direktno urušava bosanski nacionalni identitet i državnu suverenost. Dakle, Srbija sasvim precizno zna šta radi. Uspjela je nametnuti Ustav BiH u mirovni sporazum (Anex IV) kao spisak želja Slobodana Miloševića kojim je priznata osvajačko-okupacijska tvorevina srbijanskog režima pod imenom “rs”. U Evropi nije na takav besraman način priznata jedna okupacija i zločin nad Bosnom i njezinim građanima kao što je to bilo pod Holbrookeovom palicom 1995. godine. Naravno, ne bi to mogao Miloševićev režim provesti bez “podrške” evropskih političara kakvi su José Cutileiro, François Maurice Mitterrand, John Major, Douglas Hurd, Malcolm Rifkind i mnogi drugi koji su pokazali svoju ciničku politiku 1990-ih. Vrlo sličan proces danas se događa Ukrajini koja se našla pod agresijom Putinovog režima iz Moskve.

Tako je na Bosni napravljeno mjesto preko kojeg će se evropske i svjetske politike i interesi potkusurivati i onemogućavati normalan život građanima. Ali, ne bi to bilo ni veliki problem da ne postoje unutrašnji idioti koji tome služe sa svojim antibosanskim politikama! Entiteti u današnjoj BiH služe za etnopolitičku kontrolu nad državom Bosnom i Hercegovinom. Nazvati entitet “republika srpska” znači krenuti u opasnu antibosansku avanturu i pokazati da u Bosni
treba razvijati etničke teritorije što je osnova rata Srbije i Hrvatske za bosanske teritorije. Entitet “rs” kazuje jednu stravičnu antibosansku i nedemokratsku ideju da postoje teritorije srpske grupe u Bosni koje su povlaštene u odnosu na druge. To je izvor svih naših budućih katastrofa.

Srbija pažljivo destruira sve bosansko, na osmanlijski način, čekajući povoljan trenutak da zada završni, smrtni udarac državi i njezinom narodu. Tome služi entitetska opstrukcija države uz pažljivo insceniranje događaja koji će pomoći da se nekako preživi vladavina J. Bidena u SAD!