Malagurski i srpski mitovi o ugroženosti srpstva!

Piše: Senadin Lavić

Nedavno je Jovana Joksimović ugostila Borisa Malogurskog u emisiji “Uranak1”, televizije K1, povodom njegovog filma o entitetu “rs” uz propagandnu želju da uspije “u borbi za slobodu”. U tom nategnutom razgovoru Malagurski predstavlja entitet “rs” kao republiku, kako srpsku državu, kao srpsku zemlju zapadno od Drine i ne spominje kako je nastala i koliko je ljudi stradalo zbog te tvorevine.

Prije svega, ne osvrće se na stradanje nesrpskog civilnog stanovništva Bosne. Malagurski svjesno zaboravlja da je to entitet ili administrativna jedinica u Bosni koja se zove “rs”, a mogla se zvati “xy” ili “012”. To nije republika! U njegovoj “filmskoj viziji” samo sloboda pripada srpskom narodu – drugi završavaju u masovnim grobnicama ili u izbjeglištvu.

On ne spominje gdje su nestali većinski Bošnjaci iz Foče, Višegrada, Bratunca, Rogatice, Srebrenice, Zvornika, Prijedora i tako redom. Ne brine ga gdje su nestali Hrvati katolici iz Posavine.

Filmska obmana služi Karadžićevom projektu i zanemaruje da je nad Bošnjacima počinjen genocid i presuđen u Hagu. U Bosni ne žive samo Srbi i ne žive odvajkada – mi tačno znamo od kada počinje srpski nacionalizam na tlu Bosne! Mi znamo kako se zove narod koji od 10. do 20. stoljeća čuva Bosnu i ponosi se njezinim imenom – i nikada je ne podvodi pod Srbiju i srpske mitove. Mi dobro pamtimo protiv kojeg je naroda usmjeren velikosrpski etnofaulizam.

Malagurski zaboravlja podsjetiti da “viševekovna borba za slobodu srpskog naroda” predstavlja ujedno proces iskorjenjivanja drugih naroda koji su se “slučajno” našli na zacrtanim teritorijama Velike Srbije.

Srpski mit o Velikoj Srbiji iskovan je u 19. stoljeću, a on je značio protezanje Srbije tamo gdje nikada bila nije. Iz toga su proizašla stravična stradanja srpskog i drugih naroda u njegovom okruženju.

Malagurski zaboravlja podsjetiti da su u Srbiji iskorijenjeni mnogi narodi koji su do druge polovine 19. stoljeća bili većina  i polovina stanovništva u mnogim gradovima današnje Srbije. To je bio stravičan proces protjerivanja, iseljavanja i asimiliranja drugih naroda. Bilo bi zanimljivo da Malagurski snimi dokumentarac o starom Beogradu na početku 19. stoljeća, ili o Užicu, Karanovcu (Kraljevu), Jagodini, Nišu, Vranju, Šapcu, Loznici, Valjevu, Čačku, Prokuplju, Kuršumliji, Smedrevu i drugim gradovima u današnjoj Srbiji. Tada bi mora otkriti jedan stravični proces uništavanja nesrpskog stanovništva i njegovih kulturnih znakova koji se desio u drugoj polovini 19. stoljeća, a koji se ponovio krajem 20. stoljeća u Bosni!

Malagurski zaboravlja podsjetiti da je srbijanska vojska upala u Sandžak i Kosovo 1912. godine i pripojila te regije Srbiji. Kosovo je uspjelo da se oslobodi tog “zagrljaja”! Sandžak se još bori za neku vrsti kulturne autonomije i slobode građana. Bošnjaci Sandžaka su pod teškom propagandom iz Beograda i prilično stiješnjeni u ostvarivanju svojih individualnih prava i sloboda.

Malagurski zaboravlja podsjetiti da je srbijanska vojska upala u Bosnu poslije Prvog svjetskog rata, u jesen 1918. i pritom napravila stravične zločine u istočnim dijelovima zemlje i uspostavila srpsku hegemoniju u Bosni koja je trajala do 1990-ih. Otada je počeo pakleni administrativno-militarni proces potčinjavanja Bosne srpskom planu preko posrbljivanja građana, pravljenja kasarni, doseljavanja stanovništva, pravljenja naselja za došljake, poklanjanje bosanske zemlje tzv. soluncima, demografskog inžinjeringa, političkog tribalizama, uspostavljanja etničkog ključa, kontrole policije, vojske, obrazovanja, finansija, trgovine i tako redom. Od 1918. do 1939. Bosna je svedena na puku teritoriju koju mogu slobodno dijeliti velikosrpski i velikohrvatski hegemonisti.

Malagurski zaboravlja podsjetiti da je Milošević pokrenuo agresiju na Republiku Bosnu i Hercegovinu iz čega je nastala “očišćena tvorevina srpstva” zapadno od Drine, postavljena na masovnim grobnicama Bošnjaka od Krajine do Podrinja, koja je kao entitet “rs” nametnuta u Anex IV čime je ozvaničena podjela Republike Bosne i Hercegovine na dva entiteta. Na taj način je zadovoljena Miloševićeva osvajačka ambicija da na tlu Bosne ima entitet kojim će se upravljati iz Beograda. S drugim entitetom još stvar nije “legla” i u njemu još uvijek Hrvatska nije uspostavila punu kontrolu!

Nikada niko nije odgovorio – zašto je Republika BiH podijeljena na dva entiteta!?

Malagurski zaboravlja podsjetiti da postoje i drugi narodi na svijetu osim Srba i da u Bosni postoji jedan stari evropski narod, Bošnjaci se zove, koji se ne može svesti na muslimane i naraciju o “islamiziranim Slavenima”. Taj narod nije postao od Srba i nikada nije bio srpski! Već 1075 godina se čuje ime Bosna koje se nalazi na istom geografskom prostoru i ono se ne može skloniti, sakriti ili izbrisati nikakvom brutalnošću velikosrpskog mitskog prekrajanja povijesti i konstruiranjem laži. Tu zemlju kao svoju državu (banovinu pa kraljevinu) čuvaju i brane Bošnjani s dinastijom Kotromanića, odnosno Bošnjaci koji u 19. stoljeću bivaju na osnovu religijske razlike razbijeni na tri “etničke grupe” i u 20. stojeću dovedeni u konfrontaciju do apsurda.

Malagurski zaboravlja da postoje i druge interpretacije povijesti i drugačija znanja i iskustva o onome što se dešavalo devedesetih godina 20. stoljeća. Time pokazuje da je ograničenog pristupa i da njegov uradak predstavlja profanu krivotvorinu.

Malagurski ne bi smio zaboraviti da više nikom ne može prodavati srpske mitove i proizvoljne izmišljotine u svrhu propagandnog bacanja prašine u oči. Na to mogu naletiti još samo naivci koji su uglavnom nestali poslije Miloševićeve agresije na Republiku Bosnu i Hercegovinu.