Igra sa žrtvama: Historijski revizionizam uz dan Holokausta 

Prisjetili smo se progona Jevreja i strašnog Holokausta. Nije nimalo slučajno što smo u isti dan doživjeli negiranje presuda Tribunala u Hagu za udruženi zločinački poduhvat od HNS, hrvatskog višestranačkog nacionalnog udruženja. Oni se žale da takva kvalifikacija ne postoji u Statutu Tribunala. Sudska praksa Tribunala u Hagu se rađala iz procesa i to je najveća ostavština međunarodne pravne prakse.

Tokom procesa Šestorki se kao mogućnost sve više računalo sa presudom za genocid, ali je kao izlaz pronađen blaži oblik – UZP.    
Nakon ovog HNS-ovog, prošle sedmice u Srbiji se dogodio još jedan revizionistički ispad, koji  oživio lik i zlodjelo srpskog naciste Dimitrija Ljotića. Tekst krcat historijskim lažima izašao je u dječijem Politikinom Zabavniku, što znači da je otrov mržnje serviran i mladim generacijama.  

Dimitrije Ljotić je narodni pokret „Zbor“ formirao 1935. godine po ugledu na nacističke jedinice SS-a. Politikin Zabavnik piše da je Ljotić „osuđivao pogrome Jevreja“, što je potpuna laž. U programskim smjernicama Ljotićev „Zbor“ je bio rasistički i protivio se „rasnom miješanju“. Iz vrha Ljotićevog Zbora je došao antisemitski tekst „Srpski narod u kandžama Jevreja“.
Zločini ustaša nad Jevrejima su opštepoznati. Jasenovac je mjesto najgoreg zločina nad Jevrejima, Romima, Srbima, hrvatskim komunistima, Bošnjacima… Manje su poznati zločini koje je podržavao i nerijetko izvršavao kvislinški režim u Srbiji.     

Jaša Alfandari, predsjednik Jevrejske zajednice Crne Gore, koji je preminuo prije pola godine, autor je pisma koje govori o stradanju Jevreja u Srbiji i o stalnim pokušajima rehabilitacije zločinaca nad njegovim narodom. Alfandari upravo ističe zločine Dimitrija Ljotića.

“Nepunih pola godine po završetku aprilskog rata njemačka komanda u Beogradu, sa upravom grada, odlučila je da se osnuje jevrejski logor, na mjestu gdje je do početka rata bio izložbeni prostor beogradskog sajma. Tehnički gledano, Sajmište je bilo smješteno na teritoriji NDH i NDH  je dala dozvolu da se tu logor i napravi. Logor je ubrzo  počeo da radi, i u njega su svaki dan pristizale na hiljade jevrejskih žena i djece, dok su muškarci odvođeni u logor Topovske šupe i tamo likvidirani po kratkom postupku. Ovom lovu na Jevreje svesrdno je pomagala beogradska tajna policija Dragomira Jovanovića kao i policijske snage i žandarmerija Dimitrija Ljotića”, stoji u ovom pismu Jaše Alfandarija. On nastavlja:

”Jevrejska populacija Beograda, koju je sačinjavalo 17.000 duša, izbrisana je za manje od godinu dana i zatro joj se svaki trag. Naravno, sve ovo je praćeno opštom pljačkom jevrejske pokretne i nepokretne imovine i to po rasnim zakonima Nedićeve Vlade”. Pošto je rođen u Srbiji a nastanjen u Crnoj Gori, Alfandari je napisao: “Želim da objasnim svoje pravo – pravo na miješanje u unutrašnja pitanja druge države, koje sam nažalost stekao preko 58 članova moje najuže porodice: Alfandari, Talvi i Albala. Njihova tragedija mi daje za pravo i obavezuje me da ove redove napišem… Više od sedam decenija je prošlo od kako su se zatvorile kapije prokletog mjesta, logora starog Sajmišta.”

Alfandari se obratio komisiji za očivanje historijskog sjećanja u Srbiji: “… Molio bih gospodu iz komisije da ne menjaju istoriju, mada je to veoma isplativo, jer čak i monstrumi koji su sagradili taj logor imali su za njega dva imena i dvije namjene. Prvi naziv je bio Jevrejski Logor Zemun a koji, kako mu ime samo kaže, bio namenjen dekontaminaciji i deratizaciji glavnog grada Beograda od Jevreja i Roma (ne svih Roma) ili kako se to narodski govorilo uklanjanje čifuta i cigana. Čak je i predsjednik vlade, “gospodin” Milan Nedić, koga Srbija želi rehabilitovati, period istrebljivanja, dakle vrijeme između '41. i '44. nazivao "periodom mira", i "periodom poslije rata". U vrijeme kada su sva beogradska pozorišta, kabarei, kafane i javne kuće  (jedna od većih javnih kuća je bila u Sinagogi u Beogradu) radile punom parom da bi dočarale atmosferu mira i blagostanja, moj narod - starci, žene, djeca, bolesnici iz jevrejskih bolnica su gušeni i ubijani. Posao je urađen sa njemačkom preciznošću, tako da je iz Nedićevog Beograda poslata depeša za Berlin sa porukom da je Beograd čist od Jevreja”, napisao je Alfandari.  

U ratnim depešama između u Srbiji rehabilitovanog četničkog generala Draže Mihailovića, ministra vojnog, i Slobodana Jovanovića, predsjednika kraljevske Vlade u egzilu u Londonu, četnički komandant Mihailović se žali da su Ljotićevci skupljali  srednjoškolce po Kragujevcu i, tvrdeći da su komunisti, dovodili ih na strijeljanje nacistima. Prema tvrdnji Draže Mihailovića SS-ovci su se pobunili i odbili da sami ubijaju, tražeći da i Ljotićevi stanu u streljački stroj. Mihailović je depeši potvrdio Jovanoviću da su se Ljotićevci prodružili nacistima u strijeljanju ”, stoji u jednoj depeši Mihalovića predsjedniku kraljevske Vlade u egzilu Jovanoviću.  Premda su sve ove činjenice dostupne u srpskim arhivima, o ovome se u Srbiji vrlo malo ili nikako pisalo.

Za strijeljanja srpske mladosti u Kragujevcu nakon rata suđeno je Kosti Mušickom: “Kada su Nedić i Ljotić 1941., u saglasnosti sa Nijemcima, formirali takozvanu Srpsku dobrovoljačku komandu, Mušicki je bio tada postavljen za komandanta te vojne formacije... Svoje prve jedinice formirao je od pristalica Ljotićeve fašističke partije zvane Zbor. Još 1941, Mušicki je formirao 10 odreda, koji su pod njegovim komandovanjem, zajedno sa Nijemcima učestvovali u svim operacijama protiv partizanskih odreda u Srbiji. Tako je jedan od tih odreda pod neposrednom komandom Marisava Petrovića, koji je bio potčinjen Kosti Mušickom, učestvovao u oktobru 1941., zajedno sa Nijemcima u strijeljanju sedam hiljada građana grada Kragujevca”, stoji u dokumentima ovog sudskog procesa.

Za iste zločine optužen je i visoki funkcioner policije Boško Pavlović: “U oktobru 1941. došao je u Kragujevac, uoči strijeljanja 7 hiljada lica, koje su izvršili Nijemci uz pomoć ljotićevaca i organa domaće policije. Sve dok je vršeno strijeljanje nalazio se u Kragujevcu i bio u neposrednom i čestom kontaktu sa mjesnom (srpskom) policijom i sa njemačkom komandom u Kragujevcu. Po završenom strijeljanju vratio se u Beograd”, stoji zabilježeno u dokumentima ovog procesa.   

“Za svaki zločin koji su izvršili njemački okupatori, domaći izdajnici su najčešće pomagali u izvršenju zločina”, stoji u presudama: “Najčešće su i jedni i drugi vršili zločine zajednički. Masovna strijeljanja u Kragujevcu, Kraljevu i drugim mjestima Srbije oni su vršili zajednički (nacisti i ljotićevci). I jedni i drugi su učestvovali u hapšenju, bolje reći u lovu na ljude, a poslije toga su ih strijeljali jedni ili drugi, ili i jedni i drugi zajednički. Jedan od najtežih njihovih zločina je logor na Banjici, u kome je pobijeno oko 70 hiljada ljudi, žena i djece. Logor je obrazovan po direktivi Nijemaca, a po naređenju Nedićeve vlade. Organizovanjem logora rukovodio je optuženi Dragomir Jovanović zajedno sa gestapovcima. Zgrade za logor pripremala je mješovita komisija sastavljena od delegata Specijalne policije, Gestapoa i Nedićevog ministarstva unutrašnjih poslova”, piše u sadržajima procesa. 

Kosta Mušicki je priznao da je jedan njegov odred pod komandom Marisava Petrovića zajedno sa Nijemcima učestvovao u masovnom strijeljanju u Kragujevcu oktobra 1941. godine. U međuvremenu je izašao tekst izvinjenja za objavu u Zabavniku, ocijenjen previše formalno.   Činjenica je da se dugo u Srbiji razmišljalo o rehabilitaciji zločinca kakav je Dimitrije Ljotić. U javnosti su se duže vrijeme puštali probni baloni. Čak i ovakva masovna i brutalna ubistva kragujevačke djece, revizionisti historije su u stanju zaboraviti i laž servirati djeci u jednoj zabavnoj reviji.

Dakle, nije slučajno da se negiraju nedavne presude međunarodnih sudova, poput presude Šestorki Herceg-Bosne, a da se rehabilituju najgori zločinci.

Negiranje genocida u Srebrenici i opšti historijski revizionizam i u Srbiji i u Hrvatskoj, su nažalost pravilo a ne iznimka /S. O./